Bielsko-Żywiecki
Najnowsze Wydania
-
GN 51/2024 Dokument:(9084636,Po drugiej stronie. Bóg i człowiek)
-
GN 50/2024 Dokument:(9076458,Bądź zdrów, lecz nie śpiewaj!)
-
Historia Kościoła 1(7)/2025 Dokument:(9072365,Kościół nie potrzebuje lukrowanej narracji o swojej historii. O liście papieża i nowym numerze „Historii Kościoła”)
-
GN 49/2024 Dokument:(9068896,Miłość, śmierć i cuda)
-
GN 48/2024 Dokument:(9060601,Hologram w konfesjonale)
Wyszukano wyników: 5395
Święto młodych w bielskiej katedrze
Młodzi z całej diecezji bielsko-żywieckiej przyjechali do bielskiej katedry św. Mikołaja by razem z biskupami Tadeuszem Rakoczym i Piotrem Gregerem oraz swoimi katechetami i duszpasterzami świętować w Kościele lokalnym Światowy Dzień Młodzieży. Święto rozpoczęła procesja do katedry sprzed kościoła Trójcy Przenajświętszej. Na czele młodzi nieśli krzyż i relikwie bł. Jana Pawła II, który zapoczątkował coroczne diecezjalne spotkania młodzieży w kościołach lokalnych na całym świecie. W tym roku było to także preludium do Światowych Dni Młodzieży, które w lipcu w Rio de Janeiro w Brazylii. Jak co roku młodzież przyniosła ze sobą palmy - najwyższą przygotowali oazowicze z parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kętach, razem ze swoim duszpasterzem ks. Zygmuntem Mizią. Ich palma mierzyła aż osiem metrów siedemdziesiąt centymetrów! Na zakończenie spotkania w katedrze biskup Tadeusz Rakoczy poświęcił krzyż i emblematy, które będą towarzyszyć pierwszej pieszej pielgrzymce diecezji do Łagiewnik, a także przekazał młodym, którzy polecą do Rio de Janeiro kopię ikony Matki Bożej: Salus Populi Romani - Ocalenie Ludu Rzymskiego. Kolejne grupy młodych odebrały także symboliczne światła Stróżów Poranka, wręczane młodzieży diecezji od Światowych Dni Młodzieży w Rzymie. Spotkanie w katedrze nie zakończyły świętowania. Mimo przenikliwego mrozu, wielu młodych uczestniczyło w koncercie ewangelizacyjnym na placu św. Mikołaja. Każdy zmarznięty mógł się posilić grochówką i herbatą.
Zdjęcia: Urszula Rogólska/GN
Mam nowe życie!
Rudzica. To tu Juliusz Wątroba pisał swoje wspaniałe, mądre wiersze. Tu szedł swoją osobistą drogą krzyżową, zmagając się z chorobą, bólem, wyniszczającym brakiem nadziei. Tu powoli zmartwychwstawał. – Jestem szczęśliwy: czuję, że jestem dziś nowym, lepszym człowiekiem – mówi, promiennie uśmiechnięty, choć wspomina krzyż.
