Jedyne takie oczy
– Przed pielgrzymką zadzwoniła do mnie pani, u której od lat zatrzymujemy się na nocleg. Powiedziała, że z powodu pandemii nas nie przyjmie, że się boi. Nie minęła chwila, a dzwoni ponownie i mówi z płaczem: „Jak ja mogłam wam tak powiedzieć… Wybaczcie. Przyjdźcie, czekam!” – wspomina jedna z uczestniczek.
