Siostry najsłabszych
Serafitki stały się dla mnie nauczycielkami dobroci. Tak jak dla wielu mieszkańców Oświęcimia.
Biegało się też do sióstr na niedzielną Mszę św., żeby być bliżej ołtarza, lepiej przyjrzeć się hostii. Tak samo w Wielką Sobotę - Grób Boży był na wyciągnięcie ręki. Wyjątkowo porywające wrażenie robił siostrzany brewiarz, popołudniowe Nieszpory recytowane równymi chórami, których głos zdawał się przenikać niebo, niczym strzała wypuszczona z łuku gotyckiego sklepienia klasztornego kościółka.
Odważne i kochające
Wciąż jestem pod wrażeniem ogromnego szacunku, z jakim mieszkańcy odnosili się do sióstr. Myślę, że brał się on najpierw z ich miłosierdzia, z posługi najsłabszym - dzieciom i osobom w podeszłym wieku, którymi siostry zajęły się od zarania swojego pobytu w Oświęcimiu.
A ugruntował się ów mir w czasie wojennej gehenny, w dobie Auschwitz. Butelki z kawą ukrywane w odgruzowywanych przez więźniów ruinach, kromki chleba, połówki cebuli i jabłek, papierkowe zawiniątka z witaminami, pomoc więźniom obozu koncentracyjnego, ukrywanie poszukiwanych - to wszystko napisało dla sióstr serafitek wyrok śmierci. Były represje, groźby, strach. Ale Opatrzność Boża uchroniła serafitki przed likwidacją klasztoru, choć i taka realna groźba istniała. Siostry jako pierwsze, jeszcze przed pracownikami Czerwonego Krzyża, opiekowały się więźniami KL Auschwitz, którzy przeżyli jego wyzwolenie. Pracowały w dzień i w nocy, bezustannie.
Ten szczególny rys miłosierdzia wpisuje się w postrzeganie oświęcimskich sióstr serafitek, w szacunek dla obecnej pracy - jak u początków zgromadzenia - w służbie dzieciom, seniorom i ubogim. Siostrzana posługa jest nie tylko ulgą dla miasta, ale również przykładem dla jego mieszkańców.
