Pan Andrzej dobrze pamięta ten czas sprzed kilkudziesięciu lat – dzieciństwo w Oświęcimiu. Wcześnie stracił ojca. Miał sześć, siedem lat – nie było dnia, żeby mama nie zabierała jego i brata choć na chwilę do kościoła salezjanów. – Sama nas wychowała. Widziałem, jak bardzo Bóg był w jej życiu na pierwszym miejscu, widziałem, że „to działa” – mówi dziś. Swoje wczesne dzieciństwo świetnie pamięta też Teresa, dorosła córka pana Andrzeja. – Wielką atrakcją był dla mnie kęcki sklep z rybkami, dokąd chodziłam z tatą. A kiedy było się na rynku, nie sposób było nie wejść do sióstr klarysek na adorację... Zostało mi to do dziś – choć w innym miejscu, w naszym kościele na osiedlu. Adoracja nie jest moją potrzebą. Jest czymś tak naturalnym jak oddychanie.