W lipcu 2011 r. 20-letnia Sylwia Cieślar, studentka arabistyki w Krakowie, mocno zaangażowana w działalność Salezjańskiego Wolontariatu Misyjnego, parafianka wspólnoty św. Klemensa w Ustroniu, razem ze swoją koleżanką ze Świętochłowic Magdą Tlatlik ruszyła hen za Atlantyk. W Peru, w miasteczku San Lorenzo, a później w osadzie Ushpayaku, w lasach równikowych dorzecza Amazonki, pracowała wśród najmłodszych mieszkańców jako świecka misjonarka. Codziennie z koleżanką prowadziły zajęcia katechetyczne, uczyły dzieci angielskiego, dzieliły się swoimi talentami artystycznymi lub – kiedy tego oczekiwali ich nowi przyjaciele – po prostu były i słuchały. Po 13 miesiącach Sylwia wróciła do kraju. Kontynuuje studia, ale wciąż sercem jest na misjach. Bardzo chętnie i otwarcie opowiada o misyjnej rzeczywistości podczas spotkań w szkołach i parafiach. Z wielką pokorą daje świadectwo o tym, jak misje pozwoliły jej zgłębić swoją wiarę. Czytelnikom „Gościa” Sylwia opowiada o tym, jak wyglądały jej święta przed rokiem.

Co jest w pudełku

– Tych, którzy spodziewają się długiego opowiadania o ciekawych świątecznych tradycjach w Peru, muszę tylko zmartwić – mówi szczerze. – Spędzić święta w dżungli amazońskiej to trochę jak odrzucić całą tę nasiąkniętą tradycją otoczkę świata zachodniego i zobaczyć, czy w tym pięknym, świecącym pudełku, do którego jesteśmy wciągani w sklepach, przez media i cały ten nasz świat, w ogóle coś jest. Sylwia opowiada, jak w Wigilię rok temu, zamiast nakrywać stół w ciepłym domu, w bluzce z krótkim rękawem otwierała drzwi salezjańskiego oratorium. – Upał jak co dzień. Prażyłam się w słońcu i zadzwoniłam do mojej rodziny, do Polski. Dopiero wtedy poczułam, że naprawdę jestem od nich daleko. Godzina 14.30, pełnia dnia, a oni mi mówią, że już są po kolacji wigilijnej. To różnica czasu płata takie figle. Dwie tak odmienne sytuacje mogą dziać się w tym samym momencie...