Gorliwość Matki

Matka Małgorzata wraz z siostrami ciężko pracowała, aby zdobyć środki na utrzymanie domu i wyżywienie chorych starszych pań. Tu przydała się nabyta w dzieciństwie umiejętność szycia i haftowania. Uczyła inne siostry i wspólnie wykonywały pościel, obrusy, ornaty, komże. Wypełniając zakonne statuty siostry starały się jak najściślej wzorować się na prostocie i ubóstwie św. Franciszka – by naśladować Chrystusa ubogiego i cierpiącego. Gorliwość samej matki Małgorzaty w tym względzie zachęcała postulantki i nowicjuszki i za jej przykładem szło coraz więcej dziewcząt. W 1891 r. w zgromadzeniu było już 16 sióstr po ślubach wieczystych.

Równolegle z opieką nad chorymi i staruszkami w Zakroczymiu, od 1883 r. część sióstr pracowała w Warszawie. Pomagały w prowadzeniu schroniska dla bezdomnych i w wynajętym mieszkaniu przy ulicy Kościelnej przyjmowały osoby chore i ubogie. Również tutaj siostry zarabiały szyciem i haftem, utrzymując się też z jałmużny.

Kolejnym miejscem posługi na rzecz opuszczonych była Częstochowa. Tam w 1892 r. – po sprzedaży domu w Zakroczymiu, gdzie władze zlikwidowały klasztor kapucynów i zmusiły do wyjazdu także o. Honorata Koźmińskiego – udało się kupić własny dom dla zgromadzenia. W pobliżu Jasnej Góry ulokowany został także nowicjat dla kandydatek z zaboru rosyjskiego.