Zgadzam sie calkowice. Od osmiu lat moj kot zdumiewa mnie przede wszystkim godnoscia, w cierpieniu, jasnoscia w wyrazaniu potrzeb i lojalnoscia. Jak kazdy kot, Dante jest drapieznikiem i umie polowac, ale wtedy gdy to konieczne. Gdy nadchodza chlody i myszy szukaja schronienia, on sie z nimi rozprawia. Nieraz zdumiala mnie jego inteligencja - gdy Dante zaobserwowal,ze jego ofiarom czasem uda sie uciec, postanowil, na wszelki wypadek wrzucac je do kosza na smieci, ktory stoi w lazience. W kazdym razie, kota nalezy miec;))

Czasem z nostalgią wspominam kota, który mieszkał na plebanii Katedry we Wrocławiu za czasów poprzedniego proboszcza. W kancelarii parafialnej załatwiało się sprawy z mruczącą kulą na kolanach, a potem był problem, żeby wstać i wyjść, bo kotek zasnął. Casami też, podczas mszy w tygodniu można było spotkać kota śpiącego na tronie biskupim, albo pod bocznym ołtarzem, bo akurat tam przez witraż świeciło mocne południowe słońce, w którym kot uwielbiał się wygrzewać.

Dlaczego zaraz biada człowiekowi, który nie szanuje kota? Mnie koty są obojętne, nie widzę powodu, żeby je szanować i mam do tego święte prawo. Uwaga, uwaga, to nie znaczy, że je kopię, podpalam czy dręczę w inny sposób. Po prostu nie dopuszczam do tego, żeby były w pobliżu mnie. I to jest w porządku.