Głos ludzi był donośny i stanowczy: „Nie ma Polski bez Śląska, nie ma Śląska bez Polski” − wznosili okrzyki. Manifestanci przynieśli sztandary i deklarowali przynależność Śląska Cieszyńskiego do Polski, choć niepodległej ojczyzny i polskiej władzy państwowej jeszcze nie było.

W relacji Zofii Kirkor-Kiedroniowej, członkini RNKC, i w ludzkiej pamięci zachowała się słynna tablica, z którą na historyczny wiec przybyła delegacja z niedużej wioski spod Cieszyna. Napis na niej głosił: „Nie ma Polski bez Puńcowa”, choć pewnie w dalekiej Warszawie czy Krakowie o Puńcowie niewielu słyszało. Jak wspominała Kirkor-Kiedroniowa, napis budził uśmiech, ale także wzruszał, bo najwymowniej świadczył, jak autentyczna była w ludziach tęsknota za Polską − po 600 latach oderwania od ojczyzny było to coś nadzwyczajnego. Podobnie jak fakt, że często politycznie spierający się trzej posłowie: ewangelik dr Jan Michejda, socjalista Tadeusz Reger i katolik ks. Józef Londzin wraz ze swoimi ugrupowaniami potrafili zjednoczyć się i wspólnie działać, by powołać Radę Narodową Księstwa Cieszyńskiego: pierwszy polski rząd, który objął państwową władzę nad tym terytorium. A socjalista z księdzem zgodnie szukali wsparcia dla przynależności do Polski.