Ludzka bieda nie dawała mu spokoju. Był skromnym, ale bardzo bogatym człowiekiem: bogatym w miłosierdzie – nie mieli wątpliwości żegnający największego w Bielsku-Białej jałmużnika. Tadeusz Cozac z puszką na datki w rękach pozostał w pamięci wszystkich. Wśród żegnających go byli obok rodziny także liczni kapłani – z bp. Piotrem Gregrem na czele, delegat bp. Pawła Anweilera, przedstawiciele władz samorządowych, instytucji i stowarzyszeń współpracujących w dziele pomocy najuboższym. Nie zabrakło tych, którym pomagał śp. Tadeusz Cozac.

Szatkowali i kisili

Jego wytrwałe kołatanie z prośbą o pomoc dla biednych stało się dla wielu jak wyrzut sumienia. U wszystkich budziło szacunek. W tym czasie, kiedy wokół dokonywały się historyczne przemiany i świat ruszył do przodu, on wziął w swoje ręce sprawy najsłabszych. Został pierwszym – i przez 26 lat jedynym – prezesem bielskiego koła Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta. I zaczął pomagać głodnym. Z błyskiem w oku opowiadał, jak jedną z pierwszych zim w bielskiej kuchni pomogło przetrwać kilka ton surowej kapusty, którą członkowie Towarzystwa wraz z nim przez wiele dni szatkowali i kisili. Cieszył się każdą ofiarowaną dla głodnych złotówką.