Jak wspominają uczestnicy tamtych wydarzeń, po 27 stycznia, kiedy rozpoczął się strajk, pracowały jedynie nieliczne zakłady, głównie obsługujące telekomunikację, koleje, zaopatrzenie. Działała też służba zdrowia. Chodziło o to, by i tak już mocno udręczonym warunkami codzienności mieszkańcom nie utrudniać życia. Jednak nie poprawa materialnych warunków ich życia była strajkowym postulatem. Stały się nim prawda i uczciwość – wartości, którym sprzeniewierzyli się ludzie władzy.

– Chodziło o to, że nie chcemy takiej władzy ani tu, ani w całej Polsce, dlatego też cała Polska obserwowała z uwagą to, co działo się w Bielsku-Białej i okolicy – wspomina Henryk Juszczyk, członek Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego i jeden z sygnatariuszy zwycięskiego dla protestujących porozumienia z Komisją Rządową. Strajk był trudny i ryzykowny: nie chodziło w nim o ekonomię, płace czy poprawę warunków pracy. Był buntem przeciwko nadużyciom ludzi aparatu władzy, dlatego strajkujący byli zaciekle atakowani przez tę władzę. Prasa i telewizja prześcigały się w krytyce, padały groźby siłowej interwencji wojska, a mimo to protest trwał i dołączały do niego kolejne zakłady.

Warto pamiętać

– Czy warto żyć przeszłością i wspominać czasy tak odległe? – pyta retorycznie Artur Kasprzykowski z Instytutu Pamięci Narodowej.