Choć wydawać by się mogło, że impreza organizowana przez fundację „Drachma” służy ogniem tylko dwóm pieczeniom: pożytecznemu zagospodarowaniu czasu oraz przybliżenia muzyki chrześcijańskiej zza oceanu, to jednak przedsięwzięcie edukacyjno-kulturalne stało się także źródłem głębokich przeżyć duchowych.
- To były najlepsze rekolekcje w moim życiu - usłyszałem opinię z ust studentki z błyskiem w oku.

Pozornie cały ten gospeling wygląda nam obco. Muzyka, choć wpada w ucho, tak samo odległa jest od skocznych taktów rodzimych kolęd czy wielkanocnych triumfów, jak i rzewnej nuty pasyjnej. Jest rytm: uparty, twardy, konsekwentny i nie po drodze mu z zaśpiewem rodzimych Godzinek. I już gotów jestem wpaść w ton ostrzegawczy, wrzucając ten rodzaj poświęconej twórczości muzycznej w niebezpieczeństwa z kategorii wydrążonych dyń ze świeczką w środku lub dramatycznie podbijających masę ciała fast-foodów, gdy nagle staje mi przed oczami rozważana z różańcem w ręku scena Nawiedzenia: Maryja wchodzi do domu Zacharisza i Elżbiety, i śpiewa „Magnificat”. Przymykam oczy. Co widzę? Matka Zbawiciela stoi za ambonką z mikrofonem, na baczność, drżące ręce oparte o pulpit trzymają kartkę i zaczyna się anemiczna recytacja: „Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim...”? Nie. Widzę Maryję, która mimo świeżej brzemienności podryguje, pląsa, klaszcze w takt skomplikowanego, semickiego rytmu, unosi ręce, podskakuje, jakiś obrót - niczym król Dawid przed Arką prowadzoną do Jerozolimy. Tak samo, całym sobą, za chwilę swój Benedictus wyśpiewa Zachariasz, a i starzec Symeon w swoim popisowym Nunc dimittis zapewne nie będzie gorszy.

Nie ma co radzić długimi godzinami, jak ożywić ewangelizację dziś. Wystarczy zaczerpnąć z takich warsztatów, jak te gospelowe. Fundacji „Drachma” proponuję zorganizowanie podobnych zajęć, ale już nie dla młodzieży, lecz dla katechetów i kaznodziejów. Sam na nie przyjdę. Pamiętam, jak pewien ksiądz żalił się znanemu aktorowi:
- Jak to jest, że na pańskim spektaklu, ludzie tak żywiołowo reagują, a na moich kazaniach przysypiają?
- Bo ja o sprawach zmyślonych mówię z taki przekonaniem, jakby były prawdziwe. A ksiądz o rzeczach prawdziwych mówi tak, jakby były zmyślone.
Muszę się zapisać na te „gospelingowe” warsztaty. Kiedy znów będą? Za rok. Trudno. Poczekam.